ذکری که امام با آن روی آب راه رفت!

92- مِنْ کِتَابِ عُیُونِ الْمُعْجِزَاتِ الْمَنْسُوبِ إِلَى السَّیِّدِ الْمُرْتَضَى ره
رُوِیَ عَنْ أَبِی خَالِدٍ کَنْکَرَ الْکَابُلِیِّ أَنَّهُ قَالَ:
لَقِیَنِی یَحْیَى ابْنُ أُمِّ الطَّوِیلِ رَفَعَ اللَّهُ دَرَجَتَهُ وَ هُوَ ابْنُ دَایَةِ زَیْنِ الْعَابِدِینَ ع فَأَخَذَ بِیَدِی وَ صِرْتُ مَعَهُ إِلَیْهِ ع فَرَأَیْتُهُ جَالِساً فِی بَیْتٍ مَفْرُوشٍ بِالْمُعَصْفَرِ مُکَلَّسِ الْحِیطَانِ عَلَیْهِ ثِیَابٌ مُصَبَّغَةٌ فَلَمْ أُطِلْ عَلَیْهِ الْجُلُوسَ فَلَمَّا أَنْ نَهَضْتُ قَالَ لِی صِرْ إِلَیَّ فِی غَدٍ إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى فَخَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ وَ قُلْتُ لِیَحْیَى أَدْخَلْتَنِی عَلَى رَجُلٍ یَلْبَسُ الْمُصَبَّغَاتِ وَ عَزَمْتُ عَلَى أَنْ لَا أَرْجِعَ‏ إِلَیْهِ ثُمَّ إِنِّی فَکَّرْتُ فِی أَنَّ رُجُوعِی إِلَیْهِ غَیْرُ ضَائِرٍ فَصِرْتُ إِلَیْهِ فِی غَدٍ فَوَجَدْتُ الْبَابَ مَفْتُوحاً وَ لَمْ أَرَ أَحَداً فَهَمَمْتُ بِالرُّجُوعِ فَنَادَانِی مِنْ دَاخِلِ الدَّارِ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ یُرِیدُ غَیْرِی حَتَّى صَاحَ بِی یَا کَنْکَرُ ادْخُلْ وَ هَذَا اسْمٌ کَانَتْ أُمِّی سَمَّتْنِی بِهِ وَ لَا عَلِمَ أَحَدٌ بِهِ غَیْرِی فَدَخَلْتُ إِلَیْهِ فَوَجَدْتُهُ جَالِساً فِی بَیْتٍ مُطَیَّنٍ عَلَى حَصِیرٍ مِنَ الْبَرْدِیِّ وَ عَلَیْهِ قَمِیصُ کَرَابِیسَ وَ عِنْدَهُ یَحْیَى فَقَالَ لِی یَا أَبَا خَالِدٍ إِنِّی قَرِیبُ الْعَهْدِ بِعَرُوسٍ وَ إِنَّ الَّذِی رَأَیْتَ بِالْأَمْسِ مِنْ رَأْیِ الْمَرْأَةِ وَ لَمْ أُرِدْ مُخَالَفَتَهَا ثُمَّ قَامَ ع وَ أَخَذَ بِیَدِی وَ بِیَدِ یَحْیَى ابْنِ أُمِّ الطَّوِیلِ وَ مَضَى بِنَا إِلَى بَعْضِ الْغُدْرَانِ وَ قَالَ قِفَا فَوَقَفْنَا نَنْظُرُ إِلَیْهِ فَقَالَ‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ وَ مَشَى عَلَى الْمَاءِ حَتَّى رَأَیْنَا کَعْبَهُ تَلُوحُ فَوْقَ الْمَاءِ فَقُلْتُ اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ أَنْتَ الْکَلِمَةُ الْکُبْرَى وَ الْحُجَّةُ الْعُظْمَى صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکَ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَیْنَا ع وَ قَالَ ثَلَاثَةٌ لا یَنْظُرُ اللَّهُ‏ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ لا یُزَکِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ‏ الْمُدْخِلُ فِینَا مَنْ لَیْسَ مِنَّا وَ الْمُخْرِجُ مِنَّا مَنْ هُوَ مِنَّا وَ الْقَائِلُ أَنَّ لَهُمَا فِی الْإِسْلَامِ نَصِیباً أَعْنِی هَذَیْنِ الصِّنْفَیْنِ‏

ابو خالد کابلى (کنکر) نقل می کند: یحیى ابن ام طویل که پسر دایه امام زین العابدین (علیه السلام ) بود به من برخورد و دست مرا گرفت و با هم خدمت امام سجاد (علیه السلام ) رفتیم . امام (علیه السلام ) را دیدم که بر روى فرشهاى رنگارنگ در اطاقى که دیوارهایش ‍ سفید کارى شده با لباسى رنگارنگ نشسته اند من هم خیلى ننشستم .هنگامی که برخاستم تا بروم حضرت فرمودند: فردا انشاء الله نزد ما بیا!
من از خدمت حضرت خارج شدم به یحیى گفتم مرا نزد شخصى بردى که لباسهاى رنگین پوشیده ، تصمیم گرفتم فردا نروم ، بعد فکر کردم که رفتنم چه زیانى دارد.
فردا رفتم دیدم در باز است و کسى نیست ، قصد بازگشت داشتم که از داخل خانه مرا صدا زد، خیال کردم با من نیست تا بالاخره فریاد زد ((کنکر))  - این نامى بود که مادرم برایم گذاشته بود و هیچ کسى جز من نمیدانست - خدمت حضرت رسیدم ، دیدم در یک خانه گلى با لباسهاى کرباسى روی حصیر نشسته و یحیى هم در خدمت حضرت است . حضرت رو به من کردند و فرمودند:
اى اباخالد ؛ من تازه ازدواج کرده بودم . آنچه دیروز مشاهده کردى به خاطر عروس بوده و من نمى خواستم بر خلاف میلش رفتار کنم . آنگاه حضرت برخاست ، دست من و یحیى ابى ام طویل را گرفت و کنار آب برد و به ما فرمود: بایستید، ما ایستادیم و آنجناب را تماشا کردیم .
حضرت فرمودند: ((بسم الله الرحمن الرحیم )) و شروع کرد روى آب براه رفتن . گفتم الله اکبرالله اکبر، شما حجت کبرى و عظیمى هستى درود خدا برشما آنگاه حضرت بما توجه نموده و فرمودند:
خداوند روز قیامت به سه دسته توجهى نمى کند ونه از آن ها مى گذرد و در عذابى دردناکند.
1- کسیکه جزء خانواده ما قرار دهد شخصى را که از ما نیست .
2- کسیکه جدا کند از ما شخصى را که از ما است .
3- کسى مدعى باشد آن دو طبقه از اسلام بهره برده اند
 
بحار الانوار، ج 46، ص 102 شماره 92