مولوی پژوهی 1

مولوی صوفی ناصبی

محمد بلخی مشهور به مولوی رومی صاحب کتاب مثنوی معنوی یکی از بزرگان صوفیه و سنی مذهب است و به مقتضای روایت شریفه امام رضا علیه السلام:

من ذکر عنده الصوفیة و لم ینکرهم بلسانه و قلبه فلیس منا، و من انکرهم فکّانما جاهد الکفّار بین یدی رسول الله صل الله علیه و آله.

(هر که صوفیه نزد او یاد شود و آنها را با زبان و قلب رد ننمود پس او از ما نیست، و هر که آنها را رد نماید پس مانند آنستکه در پیشگاه حضرت رسول خدا صل الله علیه و آله، با کفار جهاد کرده باشد.)

و به مقتضای آیه شریفه سوره مجادله لا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ 

(قومی را نمی‌یابی که حقیقتا مومن به خدا و روز قیامت باشند ولی مودت «دشمنان خدا» را داشته باشند)

و بسیاری روایات دیگر، بایستی در مقابل چنین فردی ابراز برائت و مخالفت کرد خصوصا که امروزه با تقدسی که توسط عرفا و صوفیه برای این شخص ساخته شده وظیفه ما سنگین تر شده و بایستی بیش تر از بقیه زمانها به این مهم بپردازیم.

چرا مولوی سنی است:

برای اثبات این مطلب کافی است نگاهی به اشعار او بیاندازیم تا مذهب او بر ما روشن شود:

چرا مولوی سنی است:

برای اثبات این مطلب کافی است نگاهی به اشعار او بیاندازیم تا مذهب او بر ما روشن شود:

 

1- مولوی و عایشه:

آنکه عالم مست گفتارش بدی   ***   کلمینی یا حمیرا میزدی

 مصطفی آمد که سازد همدمی   ***   کلمینی یا حمیرا کلمی!

 ای حمیرا اندر آتش نه تو نعل   ***   تا ز نعل تو شود این کوه لعل

 چون ز گورستان پیمبر باز گشت   ***   سوی صدیقه شد و همراز گشت

چشم صدیقه چو بر رویش فتاد   ***   پیش آمد دست بر وی می نهاد

گفت صدیقه که ای زبدهٔ وجود   ***   حکمت باران امروزین چه بود

 زانک واقف بود آن خاتون پاک   ***   از غیوری رسول رشکناک

2- مولوی و عدالت صحابه

گفت پیغمبر که اصحابی نجوم   ***   رهروان را شمع و شیطان را رجوم

مقتبس شو زود چون یابی نجوم   ***   گفت پیغمبر که اصحابی نجوم

ما و اصحابیم چون کشتی نوح   ***   هر که دست اندر زند یابد فتوح!

ماه می گوید که اصحابی نجوم   ***   للسری قدوه و للطاغی رجوم

هادی راهست یار اندر قدوم   ***   مصطفی زین گفت اصحابی نجوم

3- مولوی و ابوبکر

چو احمدست و ابوبکر یارغاردل و عشق ***دو نام بود و یکی جان دو یار غار چه باشد

چشم احمد بر ابوبکری زده   ***   او ز یک تصدیق صدیق آمده

چون ابوبکر آیت توفیق شد   ***   با چنان شه صاحب وصدیق شد

مر ابوبکر تقی را گو ببین   ***   شد زصدیقی امیرالمحشرین

اندر این نشات نگر صدیق را   ***   تا به حشر افزون کنی تصدیق را

بوبکر و عمر به جان گزیدند   ***   عثمان و علی مرتضا را

 دید صدیقش بگفت ای آفتاب   ***   نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب

  گفت احمد راست گفتی ای عزیز   ***   ای رهیده تو ز دنیای نه چیز

 آن ابوجهل از پیمبر معجزی   ***   خواست هم چون کینه ور ترکی غزی

  لیک آن صدیق حق معجز نخواست  ***   گفت این رو خود نگوید جز که راست

 مصطفی را رای زن صدیق رب   ***   رای زن بوجهل را شد بولهب

 تا که صدیق آن طرف بر می گذشت   ***   آن احد گفتن به گوش او برفت

چونک صدیق از بلال دم درست   ***   این شنید از توبهٔ او دست شست

بعد از آن صدیق پیش مصطفی   ***   گفت حال آن بلال با وفا

رفت این صدیق سوی آن خران   ***   حلقه در زد چو در را بر گشود

 آنچ آن دم از لب صدیق جست   ***   گر بگویم گم کنی تو پای و دست

 گفت صدیقش که این خنده چه بود   ***   در جواب پرسش او خنده فزود

احمدش گوید که واشوقا لقا اخواننا   ***   در هوای عشق او صدیق صدق می زند

 صدیق با محمد بر هفت آسمانست   ***   هر چند کو به ظاهر در غار می نماید

 گر صادق صدیقی در غار سعادت رو   ***   چون مرد مسلمانی بر ملک مسلم زن

فاروق چون نباشی چون از فراق رستی  ***صدیق چون نباشی چون یار غار گشتی

4- مولوی و عمر

 عمر آمد عمرآمد ببین سرزیر شیطان را ***سحر آمد سحر آمد بهل خواب سباتی را

 بگریزد عقل و جان از هیبت آن سلطان  *** چون دیو که بگریزد از عمر خطابی

گر رافضیی باشد از داد علی در ده   ***   ور ز آنک بود سنی از عدل عمر برگو

هر که عدل عمرش ننمود دست   ***   پیش او حجاج خونی عادلست

 عهد عمر آن امیر مؤمنان   ***   داد دزدی را به جلاد و عوان

 ای مرا تو مصطفی من چو عمر   ***   از برای خدمتت بندم کمر

 چون عمر شیدای آن معشوق شد   ***   حق و باطل را چو دل فاروق شد

 بد عمر را نام این جا بت پرست   ***   لیک مومن بود نامش در الست

 انکه نور عمرش نبود سند   ***   موی ابروی کجی راهش زند

اگر دی رفت باقی باد امروز   ***   وگر عمر بشد عثمان درآمد

 بوبکر و عمر به جان گزیدند   ***   عثمان و علی مرتضا را

5- مولوی و عثمان

 بر مصحف عثمان بنهم دست به سوگند   ***   کز لولوی آن دلبر لالای دمشقیم

 چونکه عثمان آن عیان را عین گشت   ***   نور فائض بود و ذی النورین گشت

 اگر دی رفت باقی باد امروز   ***   وگر عمر بشد عثمان درآمد

 بوبکر و عمر به جان گزیدند   ***   عثمان و علی مرتضا را

 چند عثمان پر از شرم که از مستی او *** چون عمر شرم شکن گشته وخطاب شدست

 

6- مولوی و شیعیان

این بیان اکنون چو خر بر یخ بماند   ***   چون نشاید بر جهود انجیل خواند

 کی توان با شیعه گفتن از عمر   ***   کی توان بربط زدن در پیش کر

7- مولوی و عقاید انحرافی

نسبت دروغین در مورد وضوی پیامبر:

خواست آبی و وضو را تازه کرد   ***   دست و رو را شست او زان آب سرد

هر دو پا شست و به موزه کرد رای   ***   موزه را بربود یک موزه ربای

تهمت قتل مظلومان به داوود نبی:

گفت جرمم چیست إی دانای راز   ***   که مرا گویی که مسجد را مساز؟

گفت بی جرمی؟تو خونها کرده ای   ***   خون مظلومان به گردن برده ای!

خال المومنین دانستن معاویه ملعون:

در خبر آمد که خال مؤمنان   ***   خفته بد در قصر بر بستر ستان

جعل فضایل دروغین برای معاویه:

گر نمازت فوت می شد آن زمان   ***   می زدی از درد دل آه و فغان

آن تاسف و آن فغان و آن نیاز   ***   درگذشتی از دو صد ذکر و نماز

من ترا بیدار کردم از نهیب   ***   تا نسوزاند چنان آهی حجاب

تمسخر و انکار عزاداری و گریه بر سیدالشهداء علیه السلام:

در شعر مفصلی که با این ابیات شروع میشود:

روز عاشورا همه اهل حلب   ***   باب انطاکیه اندر تا به شب

گرد آید مرد و زن جمعی عظیم   ***   ماتم آن خاندان دارد مقیم

قایل شدن به جبر و تبرئه ابن ملجم مرادی:

من همی گویم برو جفّ القلم   ***   زان قلم بس سرنگون گردد علم

هیچ بغضی نیست در جانم ز تو   ***   زان که این را من نمی‏دانم  ز تو

آلت حقی تو، فاعل دست حق   ***   کی زنم بر آلت حق طعن و دق!

 

مولوی و جسارت به معصومین علیهم السلام: 

جسارت صریح به سیدالشهداء سلام الله علیه

کورکورانه مرو در کربلا   ***   تا نیفتی چون حسین اندر بلا

جعل فضیلت حضرت زهرا سلام الله علیها برای عایشه فاسده:

چون درآمد آن ضریر از در شتاب   ***   عایشه بگریخت بهر احتجاب

کرد اشارت عایشه با دستها   ***   او نبیند لیک من بینم ورا

جسارت صریح به حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف:

چون قلم در دست غداری بود   ***   لاجرم منصور بر داری بود!!

 

شواهدی بر صوفی بودن مولوی:

کوه طور از نور موسی شد برقص   ***   صوفی کامل شد و رست او زنقص

 قطب ان باشد که گرد خود تند   ***   گردش افلاک گرد وی بود

من نجویم زین سپس راه اثیر   ***   پیر جویم پیر جویم پیر پیر

 پس غذای عاشقان باشد سماع   ***   که در او باشد خیال اجتماع

مطالب مولوی پژوهی ادامه دارد...