قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام ثَلَاثٌ مَنْ تَکُنْ فِیهِ فَلَا یُرْجَى خَیْرُهُ أَبَداً مَنْ لَمْ یَخْشَ اللَّهَ فِی الْغَیْبِ وَ لَمْ یَرْعَوِ عِنْدَ الشَّیْبِ وَ لَمْ یَسْتَحِ مِنَ الْعَیْبِ
امام صادق علیه السّلام فرمود: امید خیر به افرادی که این سه صفت را دارند نداشته باشید.
1-کسى که در پنهانی از خداوند نترسد.
2-و فردی که سالخورده و پیر شده، ولی از جهالت و کار زشت دست برنداشته باشد.
3- از عیب داشتن باکى نداشته باشد.
من لا یحضره الفقیه، ج3، ص: 558
هنگامه ی امتحانی دیگر بود. سیزده سال از بعثت گذشته، خشونت و فشار در شهر مکه روز به روز عرصه را بر پیامبر و یارانشان تنگ تر می نمود. مسلمانان به فرمان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم مخفیانه و در گروه های مختلف، مکه را ترک کرده و به حجاز و یثرب پناه می بردند. سران قریش چنان در ظلم تاریکی غرق شده بودند که به ناگاه سر بلند کرده و با خطر انتشار اسلام این بار در سراسر عربستان مواجه شدند.
حضرت
محمد صلی الله و علیه و آله و یارانشان هنوز در مکه بودند. پس سران قریش گرد یکدیگر
جمع شده تا چاره ای بیاندیشند. در این سال ها راه های زیادی را امتحان کرده بودند
و تمام تلاش هایشان ناکام مانده بود.در آن مجلس که روح شیطانی فضایش را مسموم کرده
بود بزرگان قریش تصمیم گرفتند از هر قبیله جنگاوری گرد هم آیند و شبانه به خانه ی
پیامبر صلی الله علیه و آله هجوم ببرند و اسلام را از سر چشمه بخشکانند غافل از آن
که خداوند خود حافظ و نگهدار دینش می باشد.
شب
اول ربیع بود که پیامبر صلی الله علیه و آله حضرت علی بن ابی طالب علیه السّلام را به
حضور فرا خواندند و او را از نقشه ی دشمنان آگاه نمود و خواست که شب در بسترش
بخوابد تا ایشان بتوانند از مکه خارج شوند.