اینجا غدیر است.
آبگیرى در نزدیکى «جحفه»؛ که هزار دریا در حسرت او واماندهاند. هنوز بوى خوش محمد صلّی الله علیه و آله به مشام مىرسد. هنوز ردّ پاى جبرئیل دیده مىشود. هنوز نور على علیه السلام غوغا مىکند.
نمىدانم در غدیر چه سرّى است که جمعه با همه زیباییاش، فطر با همه عظمتش و اضحى با همه شکوهش پیش غدیر، سر فرو مىآورند. گویى غدیر با صد زبان، بندبند ولایت را واژه به واژه زمزمه مىکند.
غدیر مصداق «إنّما یرید اللَّه لیذهب عنکم الرجس أهل البیت» است.
غدیر تجلّى «الذین یقیمون الصَلوة و یؤتون الزکوةَ و هم راکعون» است.
غدیر تأکید «و بعثنا منهم اِثنَى عشَرَ نقیباً» است.
غدیر خود «الیوم یَئِسَ الذین کفروا من دینِکم» است.
غدیر دعوت به «تعالوا ندعُ أبناءَنا و أبناءَکم» است.
غدیر معرفى «أولئک هم خیر البریة» است.
غدیر گواه «فإذا فرِغتَ فانصَب» است.
غدیر واقعیت «ابتغاءَ مرضاتِ اللَّهِ» است.
غدیر نشانهی «أتوا البیوتَ من أبوابِها» است.
غدیر شعار «أطیعوا اللَّهَ و أطیعوا الرسولَ و أولى الأمرِ منکم» است.
آرى، اینجا غدیر است و غدیر عید ملکوت است.
الحمد للَّه الذى جعلنا من المتمسّکین بولایة أمیرالمؤمنین والأئمة علیهم السلام.
از مدینه تا خراسان شتربان امام رضا علیه السلام بود.
مردی از روستاهای اصفهان. سنی مذهب. به خراسان که رسیدند امام کرایه اش را به او داد.
رو کرد به امام و عرضه داشت:
«پسرپیامبر! دست خطی بدهید برای تبرک با خودم ببرم اصفهان»
امام برایش نوشتند:
دوست آل محمد باش، هر چند خطاکار باشی.
و دوستان و شیعیان ما را دوست بدار هر چند آنها هم خطا کار باشند.
بحارالانوار ج 66 صفحه 253
تصویر متن کتاب در ذیل آورده شده است: