هدف خداوند از خلقت بشر، چیزی جز عبادت و بندگی نیست.
وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ (اَلذّاریات/ 56)
و ما جنیّان و انسان ها را جز برای عبادت و بندگی خلق نکردیم.
اما نکته ی مهم این جاست که چگونه باید بندگی خدا را کرد؟
امام به حقّ ناطق، حضرت جعفر صادق علیه السّلام می فرمایند:
خداوندمتعال به ابلیس امر کرد که به آدم، عَلی نبیّنا و آله و علیه السّلام، سجده کند.
ابلیس در پاسخ عرض کرد:
«پروردگارا! به عزتت قسم، اگر مرا از سجده کردن بر آدم معاف کنی، چنان عبادتی خواهم کرد تو را که احدی مثل آن را انجام نداده باشد.»
خداوند جلّ جلاله فرمود:
«همانا من دوست دارم مرا آن گونه که من می خواهم عبادت کنی، نه چنان که تو می خواهی. »پس وظیفه ی ما بندگی است به آن چه که خداوند حکیم امر و نهی کرده است. همان خدایی که روزه را بر بشر واجب کرده است، با شرایطی بر مسافر حرام نموده. همان خدایی که اطاعت پدر و مادر را واجب نموده، در جایی پیروی از آنان را حرام دانسته است.
علی بن یقطین رَحِمَهُ الله، یکی از خاصّان از شیعیان حضرت ابوالحسن، موسی بن جعفر علیهما السّلام بوده است. علی، در زمان حکومت هارون الرّشید، به مقام صدارت و وزارت هارون رسید؛ هر چند که بارها از امام درخواست کرده بود تا اجازه دهند تا او استعفا دهد و در دربار ظالم نباشد، اما حضرت موسی بن جعفر علیهما السّلام به وی امر کردند که برای گشایش کارهای شیعیان در این پست باقی بماند.
روزی از حضرت امام موسی کاظم علیه السّلام نامه ای به علی رسید، که در آن به او دستور داده شده بود تا....