ما همه موریم سلیمان تو باش…

بسم الله الرحمن الرحیم

ای مدنی برقع و مکی نقاب

سایه نشین چند بود آفتاب

 

منتظران را به لب آمد نفس

ای ز تو فریاد، به فریاد رس

 

ملک برآرای و جهان تازه کن

هر دو جهان را تو پر آوازه کن

 

سکه تو زن تا امرا کم زنند

خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند

 

ما هم جسمیم، بیا جان تو باش

ما همه موریم، سلیمان تو باش

 

خلوتی پردۀ اسرار شو

ما همه خفتیم، تو بیدار شو

 

ز آفت این خانه آفت‌پذیر

دست برآور، همه را دست گیر

 

از نفست بوی وفائی ببخش

ملک سلیمان به گدائی ببخش

در پناه صاحب الزمان​

چه خوش است خنده به روز ظهورت...

دوست امام عصر علیه السلام باش هرچند...

از مدینه تا خراسان شتربان امام  رضا علیه السلام بود.

مردی از روستاهای اصفهان. سنی مذهب. به خراسان که رسیدند امام کرایه اش را به او داد.

رو کرد به امام و عرضه داشت:

«پسرپیامبر! دست خطی بدهید برای تبرک با خودم ببرم اصفهان»

امام برایش نوشتند:

دوست آل محمد باش، هر چند خطاکار باشی. 

و دوستان و شیعیان ما را دوست بدار هر چند آنها هم خطا کار باشند.

بحارالانوار ج 66 صفحه 253

تصویر متن کتاب در ذیل آورده شده است:

آنچه باعث دوری ما از امام زمان(عج) می شود...

ماه پربرکت رمضان مبارک!

کی به هم می رسد ای یار نگاه من و تو...
 

احساس می کنم شبیه کسی هستم که به استقبال مسافری عزیز رفته اما دیر رسیده و مسافرش رفته! شبیه کمانداری که تیر را در کمان گذاشته و با تمام وجود کشیده، اما به ناگاه هدف را گم کرده!  شبیه تشنه ای که با هزار زحمت آبی گوارا یافته، اما در چشم به هم زدنی از دستش ریخته!

و یا شبیه هر ناکام دیگری که کامش روا نشده...

به هر تقدیر نیمه شعبان آمد و رفت اما هنوز هم مرد آرزوهای من و تو نیامده! جشن میلاد گرفتیم اما هنوز مولود پر آوازه دوران ها نیامده...

مهدی جان اگر ظهورت را از خدا نخواسته ایم و اگر اول آرزوهایمان، ظهور شما نبوده به خدا از این نیست که نخواهیم تورا ! از این است که لذت بودنت را در کاممان نچشیده ایم. گرسنه ای که نداند غذا چیست، چطور می تواند آرزوی غذا کند؟ و اگر غذا را بشناسد چگونه تامل کند در نخوردن آن؟ که بی درنگ تمنا خواهد کرد ولو به قدر لقمه ای...

مهدی جان آن قدر شیطان کاممان را به زهر خود پر کرده که غافل شدیم به فکرت باشیم.
 

رواق منظر چشم من آشیانه توست             کَرَم نما و فرود آ که خانه خانه توست

بیا و قدم بر این چشمان ناپاک بگذار ، بیا و فکری کن به حال این خرابه دل ما که خانه خانه توست. می دانم که باران مهرت همیشه می بارد و این ما هستیم که کاسه های گدایی را برعکس گرفته ایم، اما بیا و پدری کن و عطش آمدنت را به وجودمان بینداز. کاری کن که بسوزیم از فراقت و بیندیشیم در راه وصالت.

پدر جان بیا و مثل همیشه پدری کن...

برترین مردم زمانه

امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند:

ای ابوخالد، همانا اهل زمان غیبت او (حضرت مهدی روحی فداه) که اعتقاد به امامتش دارند و در انتظار ظهورش هستند، از مردم همه ی زمان ها برترند، زیرا خداوند تبارک و تعالی آنچنان عقل و فهم و معرفتی به آنها عنایت فرموده که غیبت برای آنها به منزله دیدن حضوری شده است و آنان را در آن زمان نظیر کسانی قرار داده که در پیشگاه رسول خدا (ص) با شمشیر جهاد کرده اند. آنها مخلصان حقیقی و شیعیان راستین ما و دعوت کنندگان به دین خدای عزوجل به طور پنهان و آشکار هستند.  ( کمال الدین باب ۳۱/ح۲ )

در کلام گهر بار امام سجاد(علیه السلام) دو ویژگی برای این مردم که بهتر از اهل هر زمانی هستند، ذکر شده است :

1. اعتقاد به امام عصر علیه السلام

2. انتظار ظهور آن حضرت

این دو ویژگی، آنها را از شیعیان راستین قرار می دهد و در زمره کسانی به شمار می آورد که در آشکار و نهان به دین خدا دعوت می کنند.

                                              میلاد نور مبارک.  

اومدی و شد "بهاری" هستی...

میلاد نجات دهنده ی جهان، حضرت صاحب الزمان روحی فداه مبارک!

 

در ادامه دو تراک زیبا به مناسبت میلاد مولایمان حضرت مهدی روحی فداه قرار دادم.

حتما دانلود کنید و گوش کنید.

دانلود "تو امیر دل هایی...."

دانلود "شده روشن دل ها ...."

 

صلی الله علیک یا ولی العصر ادرکنا

از امروز یعنی ۲3 رجب  تا دو هفته دیگر پر مناسبت ترین ایام سال است. شهادت امام موسی کاظم علیه السلام اولین مناسبتی است که پیش رو داریم بعد به ترتیب می رسیم به  میلاد امام حسین علیه السلام، ولادت حضرت عباس علیه السلام و در نهایت میلاد امام سجاد علیه السلام.

جالب است که میلاد بزرگ ترین مردان سرزمین کربلا در فاصله بسیار کمی از هم هستند گویی این سه دردانه فرزندان امیرالمؤمنین علیه السلام به شوق هم پا به عرصه خاکی نهاده اند.

به هر حال ماه شعبان ماه عید است و موقعیت خوبی است برای عیدی گرفتن! می توان بزرگ ترین عیدی ها را از دستان آخرین حجت خداوند گرفت  به این امید که ایشان از خانواده ای هستند که کریمند و عادت شان کمک به درخواست کنندگان است. از قدیم گفته اند: با کریمان کارها دشوار نیست....
پس ای تمام خوبی ها! نظاره ای کن بر دلدادگانت.  بنواز چهره های منتظرانت و قبول کن دستان خالی شان را  تا به کیمیای نگاه شما مِس وجودها طلا شود.

کاش که همسایه ی ما می شدی

نقل شده از کتاب المختصر من فضائل آل النبی الاطهر که یکی از همسایگان حضرت صادق علیه‏السلام تصمیم گرفت خانه‏ی مسکونی خود را بفروشد چون مشتری آمد او گفت: خانه را به چهار هزار دینار می‏فروشم ولی همسایگی حضرت صادق را به شش هزار دینار. این خبر به سمع امام رسید او رااحضار کرده و علت فروش خانه را پرسیدند عرض کرد یا ابن رسول‏الله چیزی که مرا وادار به فروش خانه کرده احتیاج مبرم است و گرنه به هیچ قیمتی دست از جوار شما بر نداشته و چنین افتخاری را از خودم سلب نمی‏کردم. حضرت ده هزار دینار حاضر کرده و خانه را از او خریدند او چون بهای خانه را تحویل گرفت امام فرمود: این پول را در مورد احتیاج خود صرف کن و خانه را هم به تو بخشیدم چه آنکه همسایه‏ای چون تو که ارزش همسایگی مرا از خانه خود بیشتر میدانی و برای آن ارزش قائل شده‏ای بر من لازم است که چنین همسایه‏ای را از دست ندهم و امیدوارم که در بهشت نیز همسایه باشیم.

سرمایه سخن ج 3 ص 91

یا صاحب الزمان!

ای دو ســــه تا کــــوچه زما دورتر
نغــــــمه تـــــو از همـه پـــرشورتر

کاش که این فاصــله را کـم کنی
محنت این قافـــله را کــم کــنی

کاش که همسایه ما می شدی

مـایـــه آسایــش ما مــی شـــدی

ماء معین

ابو بصیر  از امام باقر علیه السلام روایت کرده که در تفسیر این کلام خدای تعالی:

قُل اَرَاَیتُم اِن اَصبَحَ ماوُکُم غَوراً فَمَن یَإتِیکُمٍ بِماء مَّعِینٍ (ملک: 30)

بگو به من خبر دهید اگر آب (آشامیدنی) شما به زمین فرو رود چه کسی آب روان برایتان خواهد آورد؟

آن حضرت فرمودند: این آیه درباره امام قائم علیه السلام نازل شده است و می فرماید:

اگر امامتان از شما غائب  شود و ندانید که او کجاست چه کسی امام ظاهری برای شما خواهد آورد؟ تا اخبار آسمان و زمین و حلال و حرام خدای تعالی را برای شما بیاورد.
سپس فرودند: بخدا سوگند تاویل این آیه هنوز نیامده است و ناگزیر باید بیاید.

*****

یا صاحب الزمان! ما تشنگانیم در کنار دریای محبت شما. ای ماء معین... دستمان بگیر.

ای با خبر به درد دل مرتضی بیا...

ای منجی رهایی دین خدا بیا
 
                          جبران دردهای دل هل اتی بیا
 
ای آخرین سلام مظلوم اهل بیت  
 
                   آقا تو را به آبروی مصطفی بیا
 
از چاه های کوفه چه داری خبر بگو
 
                   ای با خبر به درد دل مرتضی بیا
 
ام الائمه جوان منتظر تو راست
 
                    ای محتوای مصحف زهرا بیا
 
از غربت غریب مدینه به ما بگو
 
                    ای آشنای زخم دل مجتبی بیا
 
سنگین ترین مصیبت تو داغ کربلاست
 
                    ای منتقم خامس آل عبا بیا
 
احیاگر صحیفه سجادیه تویی
 
                           ای شرح حال واقعه نینوا بیا
 
بی تو دم از وصیت باقر نمی زنیم  
 
                   ای میزبان هیئت صحن مِنا بیا
 
شیخ الائمه گفت که خدمتگذار توست
 
                   ای مقتدای صادق آل عبا بیا
 
باب الحوائجی که دخیل تو بسته است  
 
                   از چاه گفت یوسف زهرا تو را، بیا
 
تو نور چشم عالم آل محمدی
 
                  سوگند بر پیمبر و جان رضا بیا
 
از کودکی جواد الائمه به یاد تو  
 
                  آقا قسم به گریه ابن الرضا بیا
 
تبعیدگاه هادی دین یک بهانه ماند  
 
                        دیگر تو بر نجات امام الهدی بیا
 
حاجت به غیر تو حسن عسگری نداشت  
 
                 ای مانده از قدیم ز بابا جدا بیا
 
سرداب سامرا،  ز سحر تا سحر بسوز  
 
                سر داده ایم سلام صباح و مساء بیا
 
حالا قسم به درد اسیری عمه ات

                با ذوالفقار حضرت مولا بیا...

تنهای اول... هیچکس همراه نیست...

اصبغ ابن نباته از امیر المؤمنین علیه السّلام نقل می‌کند که آن حضرت در مورد امام مهدی علیه السّلام فرمودند:

صَاحِبُ‏ هَذَا الْأَمْرِ الشَّرِیدُ الطَّرِیدُ الْفَرِیدُ الْوَحِیدُ .

صاحب این امر شرید (آواره) و طرید (کنار گذاشته شده) و فرید (تک) و وحید (تنها) است . (کمال الدین شیخ صدوق، ج1، ص303، باب 26) .

امام باقر علیه السّلام که فرمودند:

صَاحِبُ‏ هَذَا الْأَمْرِ هُوَ الطَّرِیدُ الشَّرِیدُ الْمَوْتُورُ بِأَبِیهِ الْمُکَنَّى بِعَمِّهِ الْمُفْرَدُ مِنْ أَهْلِهِ اسْمُهُ اسْمُ نَبِیٍّ .

صاحب این امر همان کسی است که طرد شده و آواره است و خون جدش بازخواست نشده و کنیه عمویش را دارد و از خانواده اش تک افتاده و هم نام پیغمبر صلی الله علیه و آله است .

(کتاب غیبت نعمانی ، ص179، ح 24) .

بــرای آمــدنـت جـــمــعــه‌ای مـعـــیــن کـــن...

در اضطراب چه شب‌ها که صبح شان گم شد
چـه روزهـا کــــه گـرفـتـــــار روز هـفــــتـم شد

چه قدر هفته پر از شنبه شد، به جمعه رسید
و جـمـعــــه روز تـفــــرّج بـــــرای مـــــردم شـد!

چه قــدر شنبـه و یـک شنبـه و دوشنـبه رسید
ولی همـیشه و هـر هـفـتـه جـمـعـه ‌هـا گم شد

چه هفته‌ها که رسید و چه هفته‌ها که گذشت
شمـارشی کــه خلاصـه بـه چـنـد و چـنـدم شد

و هـفـتـه‌ای که فـقـط ریـشه در گذشتن داشت
بـرای شعـله کـشیـدن بـه خـویـش هـیـزم شد

نـه شنـبـه و نـه بـه جـمـعـه، نـه هیـچ روز دگر
در انتــظار تـو قـلـبـی پـــر از تـلاطـــــم شد !؟

کـــدام جــمـعـه‌ مـــوعـــود می‌زنـی لـبـخـنـد
بـه این جـهـان کـه پـر از قـحطی تبسم شد؟

بــرای آمــدنـت جـــمــعــه‌ای مـعـــیــن کـــن
کـه هـفتـه‌ها همـه‌شـان خـالی از تـرنـم شد

نمی دونم این چندمین جمعه بود...؟

 به من رحم کن بیقرارم بیا، کجا بغضمو جا بذارم بیا

 نمیدونم این چندمین جمعه بود، حساب زمانو ندارم بیا 

 

 هوای جهان سرد و طوفانیه، تو میدونی این قصه طولانیه

  غمش ریشه داره تو دیوار و در، تو محراب حیدر، محرم صفر

 

 تو پاهای زخمی، رو شن های داغ، غریبی اسیری همون اتفاق

 چقدر کینه دارن هنوز از غدیر، بیا انتقام خدا رو بگیر

 

 ببین چی گذشته تو این انتظار، بیا روی این زخم مرهم بذار

 چیه کوله بارم تو این زندگی، به جز حسرت و بغض و شرمندگی

 

 دارم ادعا می کنم با تو ام، شاید این فقط حرفه و ادعا 

 نمیدونم این چندمین جمعه بود، خدا شاهده درد دارم بیا

 

 به من رحم کن بیقرارم بیا، کجا بغضمو جا بذارم بیا

 نمیدونم این چندمین جمعه بود، حساب زمانو ندارم بیا 

 

*****

 مهربان تر از پدر!

 بودنت که یادمان می آید، ته دلمان قرص می شود. مثل کودکی که کمی دورتر از نگاه پدر بازی می  کند.

 مثل همیشه برایمان دعا کن!

 که بازی، ما را از تو غافل نکند...

 

در پناه صاحب الزمان

 

ما برای امام زمان علیه السلام چگونه هستیم!؟

امیرالمومنین علیه السلام در غم شهادت مالک اشتر فرمودند:

 

لقد کان لی، کما کنت لرسول الله صلى الله علیه و آله و سلم

 

همانا مالک برای من آنگونه بود که من برای رسول خدا صلی الله علیه و آله بودم.

 

رجال‏العلامةالحلی، ص‏169

 

*****

مولای من صاحب الزمان!

همه آرزویم این است که ای پدر نام مرا به زبان بیاوری و مرا دعا کنی تا خدمتگزارت باشم... جز دعای شما امیدی نداریم...

 

در پناه صاحب الزمان

نامه ای از یک قاصدک

این نامه را برای تو می نویسم پدرم؛ مهدی جان.
می دانی؛ گوش زمان پر است از صدای غیر تو، از دنیا، از آوای ناخوش غنا، از نجواهای شیطانی.
اما تو آخرتی، تو مهری، مهتابی، نوری. اما گوش زمان هنوز نوای دل انگیز تو را نشنیده است.
ساعت شماطه دار نیز خوابیده. برای چه کسی ناز و عشوه کند؟! برای مخلوقاتی که به خون هم تشنه اند؟! برای منتظرانی که آوای انتظار را به زبان سر داده اند نه به قلب؟!  که اگر خالصانه بود، سال ها بود که از دستان تو عشق را می نوشیدیم.

حتی گل های گلدان های لب طاقچه ی اتاق من هم، با خودشان نیز قهر کرده اند. هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم، می بینم یکی پس از دیگری خودکشی می کنند. گویی آب را در گلدان قی می کنند.
می بینی؟! زندگی به کام همه تلخ شده است. حتی به کام گلهای بیچاره ی من.

این روزها، دیگر چهار فصل نداریم. تمام سال، زمستان است. زمهریر بسته ایم از سردی عاطفه ها، از بی تفاوتی ها، از نامردمی ها، از نیامدنت، نبودنت به عیان.

 تو امّا تنها کسی هستی که پس از هزار و اندی سال، هنوز دلسرد نشده ای و به بودنت، به خوبی هایت، به مِهر ورزی و مهربانیت، به سر زدن به شیعیانت ادامه داده ای.

غمکده شده گوشه گوشه ی این زمین بی گوشه. ثانیه ها گام های خود را سریع تر از قبل بر می دارند تا به پای تو برسند اما تو سال هاست که رفته ای. راه را گم کرده اند این ثانیه های بی تاب. جز خودت از کسی کار بر نمی آید. باید زمانی درنگ کنی سر این هزار راهی دنیا تا ثانیه ها به تو برسند.

بس است این همه استیصال. سر گیجه گرفتیم از بس دور گناهانمان چرخیدیم. اینک به یک صندلی امن محتاجیم تا آرامشمان باز گردد.
کنار پنجره، بی امان منتظر پاسخ گرمت هستم.
والسّلام. 

تنور عشق

آقا أمیرالمؤمنین علیه السّلام فرموده اند: « أَلإِسلامُ هُوَ التَّسلیمُ »، کسی اسلام دارد و مسلمان است که در برابر دستورات و اوامر خداوند متعال و اولیاء خداوند تسلیم باشد و فرمان آنها را بپذیرد و عمل نماید؛ بی چون و چرا!
و در جای دیگر فرمودند: «غایَةُ الإِسلامِ التَّسلیمُ » نهایت و هدف اسلام، تسلیم بودن و پیروی از دستورات الهی است. پس در نتیجه کسی در مسلمان بودن، درجه و رتبه ی بالاتری دارد که فرمان پذیری بیشتری از مولا و سرپرست خود داشته باشد.

مأمون رِقّی نقل می کند که روزی در محضر حضرت صادق علیه السّلام بودم که سَهل بن حسن خراسانی وارد شد. سلام کرد. حضرت پاسخش را دادند. عرض کرد: «ای فرزند رسول اللّه چقدر شما رئوف و مهربان هستید. شما از خاندان اهل بیت و امام ما هستید، چرا از حق خود دفاع نمی‏ کنید؟ با اینکه بیش از صد هزار شیعه ی شمشیر زن دارید.»

فرمودند: «بنشین ای خراسانی خداوند رعایت حال تو را کند.»
سپس به کنیزی بنام حَنیفه فرمودند: «تنور را روشن کن.» تنور روشن شد؛ چنان که یک پارچه آتش گردید و قسمت بالای آن سفید شد. بعد رو به مرد خراسانی نموده فرمودند: «برو بنشین داخل تنور.» خراسانی با تصور این که حضرت به خاطر جسارتی که کرده بود قصد تنبیه او را دارند، شروع به التماس کرد و گفت: «یابن رسول اللّه مرا با آتش نسوزانید. از جرم من درگذرید. خدا از شما بگذرد.»
فرمودند: «تو را بخشیدم.»

در همین موقع هارون‏ مَکی‏ وارد شد. کفش خود را با انگشت گرفته بود. عرض کرد: «السّلام علیک یابن رسول اللّه.» امام فرمودند: «نعلین را از دست بیانداز برو داخل تنور بنشین.» بدون پرسشی یا تأملی که چرا حضرت چنین دستوری داده اند، نعلین را انداخت و داخل تنور نشست.
امام شروع به صحبت با خراسانی کردند؛ از جریان های خراسان. چنان که گویی ایشان در خراسان بودند! بعد فرمودند: «خراسانی برو ببین در تنور چه خبر است.» به سمت تنور رفت. دید هارون چهار زانو در تنور نشسته است، در حالی که آتش کوچک ترین اثری بر او ندارد. هارون از تنور خارج شد. به ما سلام کرد. امام صادق علیه السّلام فرمودند: «از این ها در خراسان چند نفر پیدا می شود که بدون چون و چرا حرف ما را گوش دهند؟»
عرض کرد: «بخدا قسم یک نفر هم نیست.» سپس حضرت فرمودند: « نه بخدا یک نفر هم پیدا نمی شود! ما در زمانی که حداقل پنج نفر یاور این چنینی نداشته باشیم قیام نخواهیم کرد. ما خودمان موقعیت مناسب را بهتر می دانیم.»

(بحار الانوارج47ص 123)

آیا ما هم برای امام زمان خود همانند هارون مکّی هستیم تا ایشان را در قیامشان یاری کنیم؟!!

من را بکشید!

  المستغاث بک یا صاحب الزمان روحی له الفداء....

  آقا ببین در ماه میهمانی خدا، چگونه میهمانان خدا را به خاک و خون میکِشند...

  آقا ببین چگونه عزیزترین بنده های خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را می کُشند...

  آقا.... آقا....آقا.... بیا.

آزاردهندگان امام عصر علیه السلام

قال مولانا الامام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف:

قَدْ آذانا جُهَلاءُ الشّیعَهِ وَحُمَقاؤُهُمْ، وَمَنْ دینُهُ جِناحُ الْبَعُوضَهِ أَرْجَحُ مِنْهُ...

نادانان و کم خردان شیعه و کسانى که پر و بال پشه از دین دارى آنان برتر و محکم تر است، ما را آزار مى دهند.

احتجاج، ج2، ص289 ; بحارالأنوار، ج25، ص267، ح9